Maarten
Maarten is 31 jaar en woont ondertussen al 6 jaar in Sint-Gillis. Maarten komt oorspronkelijk uit Brugge en is podiumkunstenaar. Performer, acteur, theaterregisseur… Hij omschrijft zichzelf “als iemand die graag alles probeert: Ik doe nooit twee keer hetzelfde”.
Hoe werd hij gekozen voor de Burgerraad? De brief die naar 10.000 Brusselaars werd verstuurd, kwam terecht in de brievenbus van zijn huis dat uit drie appartementen bestaat. Zijn buren waren niet erg geïnteresseerd, gaven hem de brief door… en nu is hij vertrokken voor 5 werksessies. “Er wordt al jaren gezegd dat de participatieve democratie de democratie zal redden. Ik ben dus benieuwd hoe en of dit systeem kan werken”.
Nieuwsgierigheid is onlosmakelijk verbonden met Maarten. Een karaktertrek die gepaard gaat met een bepaalde standaard. Hij was bereid om deel te nemen maar “je moet het gevoel hebben dat je een extra dimensie kunt toevoegen“.
Het is dan ook geen optie om de werkzaamheden passief mee te volgen. Zijn trigger? De ontdekking van Al Gore’s documentaire ‘An inconvenient truth’ op 15-jarige leeftijd op school, en het gevoel dat er sindsdien niet veel veranderd is.
“Culturele diversiteit beleven betekent de stad beleven zonder je af te sluiten”
© Bryapro Photography
Maarten komt dagelijks in aanraking met de culturele diversiteit, iets waar alle deelnemers trots op zijn: “Als je in deze stad woont zonder je af te sluiten, heb je heel gemakkelijk toegang tot die culturele diversiteit”. Het is ook daarom dat hij zijn ‘provincie’ achter zich heeft gelaten. In Brugge kon hij geen universitaire opleiding vinden die hij wou volgen. Hij beproefde zijn geluk in Brussel maar slaagde niet (hij was te jong voor de regieschool) en vertrok dan naar Antwerpen. Vijf jaar later keerde hij terug naar de Belgische hoofdstad, “de beste plaats voor de podiumkunsten, het culturele mekka van de wereld!”.
Hij denkt na om het negatieve aspect van de stad te beschrijven. “Brussel slaagt er niet in om de illusie te creëren dat het kwaad niet bestaat in de wereld.” Maar in tegenstelling tot andere steden, verbergt deze stad de ellende en ongelijkheid niet. Langs de ene kant is het ‘een goede zaak’ dat je de realiteit onder ogen moet zien, maar dat wil ook zeggen dat “je elke dag op een bepaald moment van je hart een steen moet maken”.